මැතිවරණයේදී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමා වෙත ඡන්දය ලබා දුන් හැට දෙලක්ෂයක ජනතාව තුළ ජනවාරි 9 වැනිදා පහන්වන විට පැවතියේ ඉතා සුභවාදී බලාපොරොත්තුවකි. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමාද හිටපු ජනාධිපතිවරයා මෙන්ම ගමෙන් පැමිනි නායකයෙකි. එතුමා බිහි වූයේ වසර දහස් ගනනක් අඛණ්ඩව රට කරවූ රජ රටිනි. එමෙන්ම එතුමා පසුගිය මහින්ද රාජපක්ෂ රජයේ සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයා මෙන්ම මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ සභාපතිත්වයෙන් වූ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ මහ ලේකම්වරයාද විය. ඒ අනුව එතුම ජන්මයෙන් ලද ග්‍රාමීය සංස්කෘතික පදනමද, සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක, මහින්ද රාජපක්ෂ වැනි ප්‍රතාපවත් නායකයන් යටතේ ලද දේශපාලන පරිචයද ජනතාව තුළ නවමු බලාපොරොත්තුවක් ජනිත කලේය. ප්‍රධාන විපක්ෂය බංකොලොත් වී තිබූ මොහොතක, විපක්ෂ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට ඡන්දයට ඉදිරිපත් වීමට පවා නොහැකිවන තත්ත්වයක් තිබූ මොහොතක මහින්ද රාජපක්ෂට එරෙහිව ගොඩනැගුනු සංධානය හරහා එතුමාව ජනාධිපති තනතුර තෙක් ඔසවා තැබුවේ එම පහන් බලාපොරොත්තුවයි.
එබැවින් එම ජනතා බලාපොරොත්තුව සමඟ එතුමා ප්‍රමුඛ රජයේ දින 100 ගමන්මග කෙතරම් සමපාත වේද යන්න මේ මොහොතේදී සළකා බැලිය යුතුය.
දින 100 අවසාන වන දිනය වන විට හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා වටා ගොඩනැගෙමින් පවතින ජන රැල්ළ ජනාධිපතිතුමාගේ හද සසළ කර ඇති බව පැහැදිලිය. ප්‍රතිවිප්ලවය නමින් එතුමා සඳහන් කලේ එම බලවේගයයි. එම විග්‍රහය එතුමාගේම විග්‍රයක්ද එසේත් නැතහොත් එතුමාගේ දේශපාලන උපදේශකයන්ගේ විග්‍රහයක්ද යන්න මම නොදනිමි. කෙසේ වුවද එතුමා විසින් ඉදිරිපත් කළ එහි බරපතල පරස්පරයක් මම දකිමි.
2009 වන තෙක් රට පැවතියේ බරපතල අනතුරකය. තිස් අවුරුද්දක් පුරා අපි ත්‍රස්තවාදයකින් බැට කෑවෙමු. එම ත්‍රස්තවාදය බිහි කලෝ සහ වඩා වර්ධනය කරමින් පවත්වා ගත්තෝ බටහිර ජාතීන් සහ ඉන්දියාවයි. ඉන්දියාවෙන් පැමිනි සාම සාධක හමුදා ප්‍රභාකකරන්ව විනාශ කිරීමට ඕනෑතරම් හැකියාව තිබියදී එසේ නොකර ඔහුව ආරක්ෂා කළ බවට පසුගියදා ඉන්දියානු බලධරයෙකුම ප්‍රකාශ කර තිබිනි. එසේ ප්‍රකාශ කළද නොකළද එම 30 අවුරුදු ජාතිවාදී යුද්ධය ඔවුන්ගේ නිපැයුමක් බව ඉතා පැහැදිලිය. සාමය මුවාවෙන් කොටි ශක්තිමත් කලේ නෝවේ කැනඩාව සහ ඇමරිකාවයි. අවසාන මොහොතේත් ප්‍රභාකරන් බේරා ගැනීමට මෙරටට දුවගෙන ආවේ බ්රිතාන්යක සහ ප්‍රංශ විදේශ ඇමතිවරුන්ය.
ඒ අනුව 2010 දී අප ජාතියක් ලෙස ලැබූයේ සුවිසල් ග්‍රහණයකි.
ලෝකයේ ප්‍ර බල රාජ්ය යන්, යටත්විජිත වාදීන්, බලවන්තයන් එක්ව අධ්‍යක්ෂණය කළ යුද්ධය අපි ජය ග්‍රහණය කළෙමු. මෑත ඉතිහාසයේ එවන් යුද්ධයක් ජයග්‍රහණය කළ එකම රට බවට අපි පත් වීමු. එම ජයග්‍රහණයේදී ලඟින් සිටි, එම ජයග්‍රහණයට උර දුන් රජයේ සාඩම්බර ප්‍රබල චරිතයක් වූ මෛත්රීමපාල සිරිසේන මහතා තේරුම්ගත යුත්තේ අප ජයග්‍රහණය කළ විප්ලවය එය බවයි. නමුත් එතුමාගේ ප්‍රකාෂය තුළින් එවැන්නක් ගම්ය නොවිනි. එය කණගාටුවට කරුණකි.
එදවස අප ජයග්‍රාහී විප්ලවයක් සිදු කළද ජාතිය හමුවේ නොතිත් අනතුරක් විය. අවි ගත් කොටි සංවිධානය රට තුළදී පරාජය වුවද ජාත්යහන්තරව ඔවුන් තවමත් ක්‍රියාත්මක වේ. ඔවුන්ට අධාර උපකාර දෙන රටවල් තවමත් එලෙසින්ම පවතී. එබැවින් අප ජයග්‍රහනය කළ විප්ලවයට එරෙහි ප්‍රතිවිප්ලවයක් කොයි මොහොතේ හෝ ඇති විය හැකිය යන අනතුර රට අභිමුවෙහි විය. ජනතාව පෙළගැසුනේ එම අනතුරට එරෙහිවය. විප්ලවය ජයග්‍රහණය කළේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාය. එබැවින් ප්‍රතිවිප්ලවය ජයග්‍රහණය කිරීම සම්බන්ධයෙන්ද වඩාත් බලාපොරොත්තු තැබිය හැක්කේ එතුමා කෙරෙහි විය යුතුය. නමුත් එතුමාගේ පාලනය තුළ දිස් වූ යම් යම් දුර්වලතා හේතුවෙන් ජනතාව විකල්පයක් වෙත යොමු විය. විප්ලවය මෙන්ම ප්‍රතිවිප්ලවය ජයග්‍රහණය කර ගැනීමද ජනතාවගේ පැතුම විය. රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා වෙත යොමු නොවී මෛත්රීිපාල සිරිසේන මහතා වෙත ඔවුන් යොමු වූයේ ප්‍රතිවිප්ලවයට එරෙහිව වඩාත් හොඳ මහින්ද කෙනෙකු බිහි කර ගැනීමටය.
ඇතිවිය හැකිව තිබූ එම ප්‍රතිවිප්ලවය අංශ ගණනාවක් ඔස්සේ දියත් වීමට ඉඩ තිබිණි. දේශපාලන සහ ආර්ථික අංශ ඉන් ප්‍රධාන වේ. බටහිර ප්‍රබල රටවළින් එල්ලවිය හැකිව තිබූ එම ආර්ථික ප්‍රහාරයට සාර්ථක ප්‍රතිකර්මයක් ලෙස චීනය වෙත අවධානය යොමු කළද පසුගිය මහින්ද රාජපක්ෂ රජය කෙරේ ප්‍රබල චෝදනාවක් එල්ල විය. ඒ දූශන, වංචා පිළිබඳව චෝදනාවයි. එදවස ආර්ථික වර්ධන වේගය 7% ආසන්නයේ ප්‍රබල අගයක විය. දස අත සංවර්ධන යෝජනා ක්රවම ක්රිවයාත්මක විය. ජනතාවගේ තේ රබර් කුරුඳු වැනි නිශ්පාදන වෙත හොඳ ඉල්ලුමක් පැවතිනි. යටිතල පහසුකම් වර්ධනය විය. නමුත් ජනතාව තීරණය කළේ එය පමනක් ප්‍රමානවත් නොවන බවයි. එල්ලවිය හැකි එම ආර්ථික අභියෝගයට මුහුන දීමටනම් දූශනයෙන්, වංචාවෙන් තොර නිකැළල් ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියක් අත්යායවශ්යන විය. මෛත්රීචපාල මහතා දිනවීමෙන් ජනතාව අපේක්ෂා කළේ එයයි.
නමුත් දින 100 තුළ එම අරමුණ සම්බන්ධයෙන් රජය සාර්ථක ප්‍රතිචාර දක්වා ඇතිද? තේ, රබර් වැනි ප්‍රධාන වැවිලි භෝගවල මිළ දරුණු අන්දමින් පහත වැටී ඇත. සංවර්ධන ව්යාරපෘතීන් නතරවීම හේතුවෙන් පෞද්ගලික අංශය බිඳ වැටී විශාල පිරිසකට රැකියා අහිමි වී ඇත. මේ සියල්ලම ඉවසා සිටියද මෙම රජයේ අගමැතිවරයා වෙත එල්ල වී ඇති දූශන චෝදනාව සුළු පටු නොවේ. “හැමදා නියං එක දා වැහි වළාවේ” කියමන සිහි කරමින්, මෙම රජයේ මහ බැංකු බැඳුම්කර වංචාවේ අලාභය අද වන විට රුපියල් කෝටි 4280 බවට පත් වී ඇත.
ඒ අනුව දූශනයෙන් වංචාවෙන් තොර රටක් වෙනුවෙන් ජනතාව තැබූ යහපාලන බලාපොරොත්තුව රජය විසින් බිඳ දමා ඇතැයි යන විවේචනය සාධාරන නොවේද? එම චෝදනාවට ජනාධිපතිවරයාගේ කතාව තුළින් දුන් පිළිතුර කුමක්ද? මේ කතා කරන කාලය නොව වැඩ කරන කාලය බව එතුමා අමතක කළේද?
ආර්ථික අංශය එසේ තිබියදී අපි දේශපාලන අංශය වෙත යොමු වෙමු. 2005 ජනාධිපතිවරණය සමයේදීද මහින්ද රාජපක්ෂ වෙත එල්ල වූ එක් චෝදනාවක්නම් ඔහු රාජතාන්ත්රිලක කටයුතු කෙරේ අදක්ෂයෙකු විය හැකිය යන්නය. ඔහු හා සසඳන විට රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ඒ සම්බන්ධයෙන් ප්‍රවීනයෙක්ය යන මතය ප්‍රචළිත විය. නමුත් 2009 තෙක් ධූර කාලය තුළ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ඔප්පු කොට පෙන්වූයේ එම අදහස මුසාවක් බවය. රනිල් වික්‍රමසිංහද ඇතුළු බොහෝ නායකයන්ට නොහැකි වූ යුද්ධය ජයග්‍රහණය කරමින් විප්ලවය ජය ගැනීමට එතුමා සමත් විය. එය එතුමාගේ අද්විතීය රාජ තාන්ත්රිදක හැකියාවේ ජීවමාන සාධකයකි. එසේ වුවද 2009න් පසු ඇතිවූ අභියෝග හමුවේ, එක්සත් ජාතීන් වෙතින් එල්ල වූ අසත්යි යුධ අපරාධ චෝදනා, ඇමරිකාව, එංගලන්තය ප්‍රමුඛ රටවලින් මෙන්ම ඉන්දියාවෙන් එල්ල වූ බලපෑම් වලට එරෙහිව කෙළින් සිටගනිමින් එම අභියෝග පරාජය කිරීමේදී මහින්ද කෙතරම් දුරට සාර්ථක වේද යන පැනය ජන මනස තුළට ඇතුළු විය. විශේෂයෙන්ම තානාපති සේවය ඥාති ග්ර හනයට නතු වීම පිළිබඳව ප්‍රබල චෝදනාවක් එල්ල විය. ජනතාව ජනවාරි 8 දා ප්‍රතිචාර දැක්වූයේ එම දුර්වලතාවයටය. එහිදී ජනතාව අපේක්ෂා කලේ තානාපති සේවය ශක්තිමත් කර ප්‍රති විප්ලවයට එරෙහි මහින්ද රාජපක්ෂගේ ප්‍රතිපත්තිය ඉදිරියට ගෙන ගොස් සැබෑ සංවර්ධනයක් බටහිරට හෝ කිසිඳු ජාතියක බලපෑමට යට නොවුනු රටක් බිහි කර ගැනීමයි.
අද වන විට රටවල් 27ක තානාපති කාර්යාල හෝ මහ කොමසාරිස් කාර්යාල ක්රි යාත්මක වන්නේ තානාපති නිලධාරීන් නොමැතිවය. ඒ අතර කොටි සංවිධානය වඩාත් ප්‍රබලව ක්රිහයාත්මක වන රටවල් බොහෝ ප්‍රමානයක් ඇත. එයට හේතුව එම තනතුරුවලට යහ පාලකයන්ගේ ඥාතීන් පත් කිරීමට අවශ්යරව ඇති නිසා බව වාර්ථා වෙයි. ඒ අනුව තානාපති සේවය ශක්තිමත් කරාවිය යන යහ පාලන බලාපොරොත්තුව සුන් වී ඇත.
එය එසේ තිබියදී මහින්ද රාජපක්ෂ අනුගමනය කළ විදේශ ප්‍රතිපත්තියට සිදු වී ඇත්තේ කුමක්ද? ජනපති සිරිසේන ඉන්දියාව, එංගලන්තය, චීනය වැනි රටවල සංචාරය කළ බව සැබෑවකි. එමෙන්ම එම රටවලදී එතුමාව අත් මේස් ගලවා පිළිගත් බවද සැබෑවකි. නමුත් එපමනකින් ඔවුන් අප වෙත එල්ල කරන බලපෑම හමාර වී ඇත්ද? නැතහොත් ප්‍රති විප්ලවය නතරකර ඇතිද?
දේශපාලන ආර්ථික ක්ෂේත්රි ඔස්සේ මෙම රටවල් ක්රිපයාත්මක කිරීමට උත්සාහ කළ ප්‍රතිවිප්ලවය වැළකී ගියේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ අධීන ස්ථාවරය හේතුවෙනි. ඔහු පැරදුන දා බටහිර මාධ්යහ වාර්ථා කලේ දකුණු ආසියානු කලාපයේ ඉතාම දරදඬු අනම්ය්ශීලී නායකයා පළවා හැරිය බවකි. බටහිරින් එල්ළවියහැකි ප්‍රති විප්ලවයට සාර්ථකව මුහුන දීමේ අදහසින් වඩාත් හොඳ මහින්ද කෙනෙකු බිහි කර ගැනීම සඳහා මහින්දව ඉවත් කිරීමට ජනතාවට අවශ්යන විය. මහින්ද ගෙදර යවන විට, යුද්ධයට අවමන් කළ, ජයග්‍රහණය හෑල්ලු කළ රනිල්ට බලය නොදී මහින්ද සමඟම සිටිමින් විප්ලවයට දායකත්වය දුන් මෛත්රී වෙත ඔවුන් විශ්වාසය තබන්නේ එබැවිනි. නමුත් අපේ විරුද්ධවාදී බලවේගයන්ට අවශ්යය වුනේ තමන්ට ප්‍රබලම බාධාව ලෙස සිටි මහින්දව පළවා හැරීමටයි.
ඒ අනුව මෛත්රී පාල මහතා ගත යුතු මඟ පැහැදිලිය. ඔහු තම රාජතාන්ත්රිලක සබඳතා තරකරගත යුත්තේ මහින්දගේ ප්‍රති විප්ලවයට එරෙහි ප්‍රතිපත්තියම වඩාත් සාර්ථකව ඉදිරියට ගෙන යාමට මිස බටහිරට අවශ්යේ දේම කරන රනිල්ගේ ප්‍රතිපත්තිය භාරගැනීමට නොවේ. මහින්ද ඉවත් කර එතැනට රනිල් වෙනුවට මෛත්රී පත් කර ගැනීමේ ජනතා තීන්දුව තේරුම් ගත යුත්තේ එලෙසිනි. නමුත් ඒ සම්බන්ධයෙන් අද ජනාධිපතිවරයාට කීමට ඇත්තේ කුමක්ද?
ජනවාරි 8 වෙනිදාට පෙර සාකච්ඡා වූයේ බෙදුම්වාදයට අත දුගු කරන ඉන්දියාවේ බලහත්කාරය මත රට තුළ ඇඳිරිනීතිය පනවා ව්යදවස්ථා විරෝධී ලෙස සම්මත කරගත් පළාත්සභා අහෝසි කරන්නේ කෙසේද යන්න පිළිබඳවය. නමුත් අද පාලකයන් කතා කරන්නේ එම පළාත් සභා වෙත 13නට එහා යන බලයක් ලබා දෙන්නේ කෙසේද යන්න පිළිබඳවය. ඉන්දීය අගමැතිවරයා පැමින 13වැනි සංශෝධනයටත් එහා යන බලයක් උතුරට ලබා දෙන ලෙස පවසන විට යහ පාලනයට කීමට තිබුනේ කුමක්ද? අභ්යවන්තර සහ ජාත්ය න්තර පරීක්ෂන හරහා යුධ විරුවන් දඩයම් කරන ලෙස ඇමරිකාව සහ ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් කොමිසම පවසන විට මෛත්රීනපාල හෝ රනිල් වික්‍රමසිංහ එය වැළැක්වීමට කර ඇත්තේ කුමක්ද? ඔවුන් ප්‍රතිවිප්ලවයට තිබූ මහින්ද බාධකය ඉවත් කරගෙන ඇත. අපේ සේනාධිනායකයා, රාජ්යක නායකයා ඔවුන්ගේ පැත්ත ගෙන ඇත. ඉතින් ඔවුන් මෛත්රීරපාලට අත දීම තේරුම්ගත හැකිය. නමුත් ජනතා අපේක්ෂාවන් එමඟින් ඉටු නොවේ.
ජාතික ආරක්ෂාව ගැනද ජනාධිපතිවරයාගේ අවධානය යොමු විය. පසුගිය රජයේ ආරක්ෂක වැඩපිළිවෙල වෙනුවට නව ආරක්ෂක වැඩපිළිවෙලක් ක්රි යාත්මක කරන බව පැවසිනි. එහි ප්‍රතිඵල ලෙස 2009දී යුධ අවි නිහඬ කළ පසුව ප්‍රථම වතාවට පසුගිය පෙබරවාරි 5 දින වවුනියාවේදී පොලීසියට වෙඩි තැබිනි. පෙබරවාරි 26 චාවකච්චේරියේදී බෝම්බයක් පිපිරිනි. මාර්තු 3දා කොටි සංවිධානයට එරෙහි පුද්ගලයෙකු වෙඩි තබා ඝාතනය කෙරිනි. එසේඉනම් ගරු ජනාධිපතිතුමනි ඔබගේ ආරක්ෂක වැඩපිළිවෙල ජනතාව පිළිගත යුතුද? හමුදා මුර කපොළු ඉවත් කර හමුදා කඳවුරු වළට අයත් ඉඩම් ජනතාව වෙත බෙදා හැරීම අනුමත කළ හැකිද?
ජනමාධ්යව නිදහස පිළිබඳවද මෛත්රී්පාල මහතා ඉතා විශ්වාසයෙන් කරුණු දැක්වීය. නමුත් එතුමාගේ රජය බලයට පත් වී සතියක් යෑමට මත්තෙන් එක්තරා නාලිකාවක මුල් පිටුව නමැති වැඩසටහනින් මාධ්ය.වේදී බන්දුල පද්මකුමාර මහතා ඉවත් කෙරිණි. එය පැහැදිලිවම දේශපාලන බලපෑමක් මත සිදු වූවක් බව හෙළි විය. එමෙන්ම යුධ සමයේ සිටම ඉතා සවිස්තර ආරක්ෂක වාර්ථාවක් ඉදිරිපත් කළ දිවයින පුවත්පතේ නිශාන්ත වර්ණකුලසූරියගේ ආරක්ෂක කොලමට වැට බැඳිනි. අගමැති රනිල් මහතා පසුගිය දිනක නම් වශයෙන්ම මාධ්යද ආයතන සහ මාධ්යේ වේදීන් සඳහන් කරමින් බරපතල තර්ජනයක් එල්ල කළේය. යුධ හමුදා මාධ්යා ප්‍රකාෂකවරයා ඉවත් කෙරින. නමුත් ටැමිල් නෙට් නමැති කොටි සංවිධානයේ වෙබ් අඩවියට වූ තහංචි ඉවත් විය. ජනාධිපතිවරයා මාධ්ය නිදහස ලෙස අර්ථ දක්වන්නේ එම කොටි හඬට ඉඩ දීමනම් එය ජනතා පැතුම් ඉටු වීමක් ලෙස, යහපාලනය තුළින් ජනතාව බලාපොරොත්තු වූ වෙනස ලෙස අර්ථදැක්විය හැකිද? රජයේ මාධ්යඑ නිදහස ක්රිධයාත්මක වන්නේ ජනතා අපේක්ෂාව ඉටු කිරීමටද ප්‍රතිවිප්ලවය මගින් අපව යටත් කිරීමට බලා සිටින බෙදුම්වාදීන්ගේ සහ යටත්විජිතවාදීන්ගේ අවශ්යෂතාවය අනුවද යන්න යළි සළකා බලන ලෙස ඉල්ලා සිටිමි.
29 වතාවක් ප්‍රතික්ෂේප වුනු සුළුතරයක් හිමි රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා අගමැති ලෙස පත් කිරීම මෛත්රීිපාල මහතා විධායක බලතල භාවිතා කළ ප්‍රථම අවස්ථාවයි. එය ප්‍රජාතන්ත්රි විරෝධී වුවද මැතිවරණ පොරොන්දු අතර එයද වු බැවින් ජනතාව නිහඬ විය. නමුත් හිටපු අගවිනිසුරුවරයා ඉවත් කිරීම පැහැදිලි බලතල අවභාවිතයකි. මොහාන් පීරිස් මහතාගේ පත් වීම සම්බන්ධ ගැටළුවක් තිබේද යන්න පිළිබඳව තීරනය කිරීමේ බලයක් විධායකය සතු නොවේ. එසේ තිබියදීත් ඔහුව ඉවත් කිරීම මෛත්රී්පාල මහතා සිදුකළ ඉතා බරපතල බලතල අවභාවිතාවකි. එමෙන්ම අද වන විට රජයේ අගමැති මෙන්ම විපක්ෂ නායකද පත් වී ඇත්තේ ජනාධිපතිවරයාගේ වුවමනාව අනුවය. ඒ අනුව විරුද්ධ මතයන්ට වැට බැඳී ඇත. මේ සියල්ල තිබියදී පසුගිය දාක හිටපු ජනාධිපතිවරයාට නිවසක් පරිත්යාවග කිරීමට සූදානම් වූ ලියනගේ මහතාට යහපාලන ආණ්ඩුව ප්‍රසිද්ධියේ තරවටු කළේය. ඔහු එළියට පැමින පැවසුවේ තමන්ගේ ව්යායපාර රැකගත යුතු බැවින් නිවස පරිත්යාඅග කිරීමේ අදහස අත් හැරගත් බවකි. එසේනම් ජනාධිපතිවරයා පවසන නිදහස, යුක්තිය, සාධාරනය ඇත්තේ කොහේදැයි ඇසීම වරදක්ද?
අද දවසේ රටෙහි තත්ත්වය මෙම දින 100 ප්‍රතිඵලයකි. යහපාලන ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාෂනය තුළ කුමක් සඳහන් වුවද, ජනතාව කුමක් බලාපොරොත්තු වුවද අද වනවිට ජනතාව අත්දකින පාලනය ඉහත පරිදිය. ජනාධිපතිවරයා දැන්වත් තේරුම්ගත යුතු විසංවාදය මෙයයි. ජනතාව බලාපොරොත්තු වූයේ එකකි. නමුත් ලැබී ඇත්තේ වෙනකකි. ඒ පරස්පරය තුළ ජනතාව වික්ෂිප්ත වී ඇත. නමුත් අප්රේල් 23 වන තෙක් ඔවුන් තුළ ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහි යම් විශ්වාසය තිබුනා විය හැකිය. ඒ අඩුම තරමින් තමන්ගේ නායකයාහෝ මේ වියවුල තේරුම්ගෙන ඇතැයි යන විශ්වාසයයි. නමුත් එතුමා ජාතිය අමතමින් පැවසූවේ දින 100 ඉතා සාර්ථක බවත් එය කියූ පරිදිම නිස මාවතේම ගමන් කරන බවත්ය. ඉන් ජනතාවගේ අවසන් බලාපොරොත්තුවත් සුන් වී යෑම පුදුමයක් නොවේ. මේ සිදුවූ වැරදි නිවැරදි කරගනිමින් හරි තැන සිට ගැනීමට මෛත්රීීපාල මහතා සූදානම් නැති බව පැහැදිලිය.
ජනතාව මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ඉවත් කර මෛත්‍රීපාල මහතාට බලය දෙන්නේ ඔහු නරක නිසා නොවේ. ඔහුගේ ක්රි්යාකාරිත්වයේ තිබූ යම් යම් දුර්වලතා නිසාය. මෛත්‍රීපාල මහතාගෙන් ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූයේ වඩාත් හොඳ මහින්ද කෙනෙකු වී විජාතිකයන්ගේ ප්‍රතිවිප්ලවය ජය ගැනීමය. 2015න් ඉදිරියට රට මෙහෙයැවීමය. නමුත් මෛත්‍රීපාල මහතා තෝරාගෙන ඇත්තේ 29 වතාවක් ජනතාව ප්‍රතික්ෂේප කරන ලද රනිල් වික්‍රමසිංහගේ විජාතික ප්‍රතිපත්තියයි. අද වන විට මෛත්‍රීපාල මහතා රනිල්ටත් වඩා නරක රනිල් කෙනෙකු වී ඇත. රට යටත් කරගැනීමට, ප්‍රතිවිප්ලවය හරහා අපව පරාජය කිරීමට මාන බලන ඉන්දියාව එන්ගලන්තය වැනි රටවල් සමඟ තමන් අතිනත් ගත් බව ඔහු ඉතා ආඩම්බරයෙන් පවසයි. එතුමා තුළ පැවතිය යුතු ගැමි ආභාශය හෝ සිරිමාවෝමැතිණියගෙන් සහ මහින්ද මැතිතුමාගෙන් ලද දේශපාලන පරිචය අද ප්‍රදර්ශනය නොවේ. ඔහු පටන්ගෙන ඇත්තේ 2015 සිට 1994 තෙක් ආපසු ගමන් කිරීමේ මාවතයි.
මේ අනුව දින 100 අවසාඅනයේ අපට තේරුම් ගැනීමට සිදුවී ඇත්තේ විප්ලවය සිදු වූයේ 2009 දී බවත් එම ජයග්‍රහණය ආපස්සට හැරවීමේ විජාතිකයන්ගේ, බෙදුම්වාදීන්ගේ ප්‍රතිවිප්ලවය සිදු වී ඇත්තේ පසුගිය ජනවාරි 8 වෙනිදා බවත්ය. විප්ලවයෙන් අප ජයගත් නමුත් ප්‍රතිවිප්ලවයෙන් ඔවුන් ජයගෙන ඇත.
මහින්ද රාජපක්ෂ යනු විප්ලවය ජයග්‍රහණය කළ අපේ කාලයේ විශිෂ්ඨතම නායකයාය. එබැවින් මෛත්‍රීපාල වඩාත් හොඳ මහින්ද කෙනෙකු වනු වෙනුවට වඩාත් නරක රනිල් කෙනෙකු වීම තුළ ජනතාව නැවතත් මහින්ද සොයා මැදමුලනට යෑම අපේක්ෂා කළ යුත්තකි.
-විමුක්ති වනිගසේකර
යුතුකම සංවාද කවය
හිත රිදුනානම්,බොරුවක් කියලා හිතනවානම් දැන්ම ලියන්න.පිළිතුරු දිමේ අයිතිය තහවුරු කර තිබේ.- lankanewsweb.today@gmail.com
No comments
Post a Comment